‘U bent aangehouden om te worden uitgeleverd aan Argentinië!’

Ik staarde de Spanjaard ongelovig aan. Was dit serieus? In elk ander geval zou ik misschien geërgerd zijn door zo’n absurde bewering. Maar dit was mijn laatste vlucht en ik dacht, wat een toeval, er is vast een verband. Hoe kan ik zo’n belachelijke boodschap serieus nemen? De enige verklaring was dat iemand bij Transavia een misselijke practical joke voor me had bedacht.

Ik strekte mijn hand uit naar Lorenzo en gaf de ‘inspecteur’, die ongetwijfeld nep was, een klapje op de schouders, en zei met een glimlach: ‘Hombre, u maakt een grapje!’

Maar Lorenzo vond het niet grappig. Hij glimlachte niet terug. Nee, hij fronste zijn wenkbrauwen en zei met een boze blik dat hij het wel degelijk meende. Om dat aan te tonen wees hij op twee politieagenten in uniform bij de deur naar het platform. De twee liepen na een knikje van hem vlug op me af, draaiden me om en boeiden mijn handen achter mijn rug. Ze leidden me naar de deur maar ik slaagde erin stil te blijven staan en riep: ‘Wacht, dit kunnen jullie niet maken. Ik moet mijn maatschappij op de hoogte brengen en mijn crew spreken. Stop!’ eiste ik.

‘Wij regelen alles. Meekomen.’

Voor ik het wist, voerden de twee politieagenten me naar buiten, de trap af naar het platform, een voor en een achter me. Ik zag dat er beneden een politieauto stond. Ik snapte er niets van. Moest ik meedoen aan deze  poppenkast? Ik wist niet of ik moest glimlachen of boos kijken. Zouden ze me echt in die politieauto afvoeren of zou de practical joke hier ophouden?

Onze purser had intussen het laatste gedeelte van onze conversatie gehoord. Hij opende vlug de voorste personeelsingang, riep Andrés en waarschuwde dat er iets aan de hand was: ‘Andy, Andy, je vader, je vader!’

Later vertelden mijn vrouw en zoon me hoezeer ze waren geschrokken van de kreet van onze purser omdat ze dachten dat mij iets was overkomen, misschien zelfs een hartinfarct.

Toen we onder aan de trap waren gekomen, draaide ik me om en zag ik mijn vrouw en zoon met verbijsterde blikken vol schrik van onder het vliegtuig op ons af rennen.

‘Laat me alsjeblieft met ze praten,’ smeekte ik, terwijl ik naar ze toe probeerde te gaan.

Ik wist tegen mijn vrouw te zeggen:  ‘Maak je geen zorgen. Het is vast een slechte grap van iemand bij Transavia of een verschrikkelijke vergissing!’

Lorenzo onderbrak me: ‘U moet uw mond houden. Ik zal hun alles uitleggen.’

Ik stond perplex. Wist hij dat zij mijn vrouw en zoon waren? Deze farce moest nu ophouden, dacht ik bij mezelf. Probeer rustig te blijven, Julio… Niets had me hierop voorbereid, ondanks mijn 36 jaar als piloot, waarin ik was getraind op diverse noodsituaties en abnormale toestanden. Ik had de situatie niet in de hand, dat was wel duidelijk, bedacht ik terwijl ik ongemakkelijk achter in de politieauto zat. Ik had Grethe en Andrés tenminste even gezien. Ze zouden deze wanvertoning ongetwijfeld onmiddellijk melden bij Transavia, en ook het cabinepersoneel en de passagiers op de hoogte brengen. Dat waren gewoontegetrouw mijn voornaamste zorgen: als dit menens was, wat ging er dan met mijn vlucht, mijn personeel en mijn passagiers gebeuren?

De achterbank van het politieautootje was van hard plastic, mijn handen zaten nog steeds geboeid achter mijn rug en de ramen waren gesloten. Er zat een scheidingswand van plexiglas tussen mij en de voorste stoelen, waardoor er helemaal geen frisse lucht binnenkwam. Het was bloedheet en ik kreeg het gevoel dat ik zou stikken. Toen stapten de twee politieagenten in en reden we weg.