Spoken uit het verleden

[…]

De partijkaders hebben me gedwongen te zwijgen over alles wat ik als leidinggevend ambtenaar in deze hel van Oost-Turkestan heb meegemaakt, ‘anders ga je eraan’. Ik moest mijn handtekening onder mijn eigen doodvonnis zetten. Ondanks alle tegenwerking is het uiteindelijk toch gelukt om uit de grootste openluchtgevangenis ter wereld weg te vluchten naar Zweden.

Mijn geval is bijzonder doordat ik als leerkracht te werk werd gesteld in een van deze strafkampen. Daardoor heb ik de kern van dit systeem leren kennen, de tot in detail geplande en bureaucratisch bestuurde machinerie die haar instructies regelrecht uit Beijing ontvangt. Daarbij gaat het niet alleen om systematische foltering, vernedering en hersenspoeling, maar om het doelbewust uitwissen van een compleet volk.

Terwijl wij hier zitten, sluiten ook grote westerse bedrijven lucratieve deals in het noordwesten van China. Intussen worden vlak bij hun bedrijfspanden kinderen, vrouwen, mannen, jongeren en ouderen als beesten opeengepakt op het kleinst denkbare oppervlak en op onuitsprekelijke wijze afgebeuld.

Een op de tien moslims in mijn geboortestreek zit inmiddels gevangen, volgens berichten van mensenrechtenorganisaties. Die aantallen kan ik uit eigen ervaring bevestigen. Ik zat zelf in een kamp met 2500 gevangenen. In deze provincie, Mongolküre geheten, of Zhaosu in het Chinees, die zo’n 180.000 inwoners telt, zijn nog twee grote gevangenissen en nog drie kampen in een omgebouwde oude partijschool en enkele verlaten gebouwen. Als je uitgaat van een vergelijkbaar aantal gevangenen, dan zitten alleen al in zo’n klein gebied als mijn geboorteprovincie zo’n 20.000 mensen vast. Inmiddels is elke moslimfamilie getroffen door deze interneringen. Er is in Xinjiang niemand meer die niet meerdere familieleden moet missen.

De bewijzen op basis van satellietbeelden en ooggetuigenverslagen, en uiteindelijk ook de China Cables die zijn gelekt door een Chinese klokkenluider, werden zo onontkoombaar dat Beijing na lang ontkennen eindelijk het bestaan van deze kampen heeft toegegeven. Sindsdien spreken de politieke bonzen in China echter vergoelijkend van ‘beroepsopleidingscentra’ en tonen ze propagandafilms met dansende, lachende studenten, die netjes geschminkt en in mooie kleren lessen volgen in helverlichte, keurig ingerichte klaslokalen waar ze worden ‘heropgevoed’ tot betere mensen. Buitenlandse media zouden ‘kwaadaardige leugens verspreiden’, de ‘studenten’ zouden daar vrijwillig verblijven en de meesten zijn toch al vrijgelaten, aldus de regering.

Als ik zulke dingen hoor, vraag ik me af waar al mijn vrienden, buren en bekenden gebleven zijn. Waarom kan niemand ze bellen als ze allang weer op vrije voeten zijn? En als het echt om ‘opleidingscentra’ gaat, zoals de regering in Beijing ijzerenheinig blijft beweren, waarom sleuren ze dan kleine kinderen uit hun gezinnen en schoolklassen weg om ze daarheen te sturen? Hoezo moeten die ‘internaten de plaats van de ouders innemen’, zoals de Communistische Partij van China (CPC) blijkbaar wil? Wat heeft een bejaarde vrouw van 84 in zo’n ‘omscholingscentrum’ te zoeken? Waarom hebben schrijvers, hoogleraren, succesvolle zakenlieden en kunstenaars, die allemaal allang hoog opgeleid zijn, zulke ‘bijscholingsmaatregelen’ achter prikkeldraad nodig?

Wie in Oost-Turkestan de waarheid over deze strafkampen verspreidt, wordt gebrandmerkt als buitenlandse spion, leugenaar of terrorist. Alle gebeurtenissen binnen dit netwerk worden direct weggepoetst door de Chinese censuur en degene die ze in eigen land overbrieft, is de volgende dag spoorloos verdwenen.

[…]

Wij zijn van kleins af aan al gewend aan dit type theater en bedrog van de CPC. Als ik aan dit verleden terugdenk, krijg ik het benauwd en ga ik over mijn nek, alsof ik parasieten in mijn lijf heb. Ik moet een sjaal om mijn hoofd binden omdat ik het gevoel krijg dat het anders zal ontploffen. Misschien komt het door de herinneringen, misschien is het ook een gevolg van de folteringen. Maar hoe pijnlijk het ook is om over mijn ervaringen te spreken, ik zie het als mijn plicht de wereld te waarschuwen. Daarbij wil ik heel duidelijk zeggen dat ik de inwoners van China niet aanklaag voor deze gruwelijke misdaden, maar de verantwoordelijkheid daarvoor enkel en alleen bij de regering in Beijing en de CPC leg.

Als kroongetuige deel ik mijn kennis over de kern van dit fascistische systeem met de wereld. Dat doe ik niet alleen voor mezelf, want ik spreek namens alle gevangenen in de concentratiekampen en alle mensen die in deze dictatuur voor hun leven moeten vrezen. Vrijheid is geen vanzelfsprekendheid. Wie de vrijheid niet op tijd verdedigt, heeft

al verloren, want in de laatste stuiptrekkingen verdwijnt ze sneller dan wij mensen kunnen meedenken. Het Rijk van het Midden plant eeuwen vooruit. Het benut alle mogelijkheden die open samenlevingen bieden om stukje bij beetje de democratieën op de wereld te ondermijnen. Maar ik heb aan den lijve ondervonden wat het betekent om in een door Beijing beheerste hypermoderne controlestaat te leven – een controlestaat zoals de wereld die nog niet eerder heeft meegemaakt.

Een leven zonder vrijheid betekent rennen voor je leven in de hel.