Fragment uit Lekkere stukken. De allermooiste muziek die ik ken van Mike Boddé:

Gretchen Parlato, ‘Better than’

Een paar jaar geleden kreeg ik van Bart Leijnse, een man die mij al eerder op geweldige muziek attent maakte, een cd van de Amerikaanse zangeres Gretchen Parlato. Zij is een dochter van bassist Dave Parlato, die onder anderen veel met Frank Zappa en Al Jarreau samenspeelde. Als ik zeg zangeres, dan moet ik dat eigenlijk gelijk terugnemen. Soms is het namelijk helemaal geen zingen wat ze doet, althans geen ‘zingen’ op een voor ons bekende wijze. Soms neuriet ze maar wat, soms mummelt ze een beetje. Soms krijg je het gevoel dat ze eigenlijk veel te verlegen is om te zingen, zo ingehouden en zo zacht is het bij tijd en wijle.

Maar ik was er meteen door gegrepen. Zo heeft deze dame een gevoel voor ritme waar je koud van wordt. Ze zingt hier en daar in verdraaid lastige onregelmatige maatsoorten, en dan zult u zeggen dat er wel meer zijn die dat doen; dat is waar. Maar – ik durf het bijna niet te zeggen – meestal zijn dat geen vrouwen. Ik weet dat het nogal seksistisch is om te zeggen, maar ik heb nog maar weinig zangeressen gehoord die zich werkelijk goed thuis voelen in zeven-achtste- en vijfkwartsmaten. Ik vermoed dat ze dit talent van haar vader heeft. Hij was een door Zappa zeer gewaardeerd bandlid. En als je de stukken van Frank Zappa tot een goed einde kunt brengen, dan kan het niet anders zijn dan dat je een vlijmscherp gevoel voor ritme hebt, want Zappa stond erom bekend dat hij de gekste ritmische capriolen uithaalde.

Maar ook op andere terreinen is ze een uitblinker. Haar composities zijn prachtig en geven blijk van een buitengewoon inzicht in harmonieën. En ze heeft een unieke band om zich heen verzameld met zeer talentvolle muzikanten. Met name toetsenman Taylor Eigsti heeft op mij een gigantische indruk gemaakt. Wat kan deze man improviseren; alsof het helemaal vanzelf gaat.

Inmiddels is Gretchen Parlato een gelauwerde artieste. Ze heeft bovenaan gestaan in allerlei lijsten, heeft onder andere de Best Female Vocalist Award gekregen van de Jazz Journalist Association, een Grammy-nominatie en verscheidene keren ‘Best Album’-prijzen gewonnen.

Ze is in de Verenigde Staten inmiddels echt een grote naam. Er is echter nog iets aan haar wat mij boeit. Ze is geen buitengewoon mooie dame, maar ze heeft een heel bijzondere uitstraling. Hoe zal ik het omschrijven: ze wekt in haar zingen en bewegen de indruk dat ze veel geleden heeft onder het leven, en op een bepaalde manier geeft haar dat een beetje extra geloofwaardigheid. Want je hebt de hele tijd het idee dat ze weet waarover ze praat. Waar ik bij sommige beeldschone plaatjes van jazzzangeressen weleens denk: meisje, je snapt helemaal niet waarover je staat te zingen, daar heb ik bij haar constant het gevoel dat ze echt één is met haar teksten. Ze zingt doorvoeld en intens.

Je moet even een andere bril opzetten, en niet denken aan Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan, en aan hoe ze zongen, maar openstaan voor iets nieuws. Misschien is Parlato wel het Amerikaanse equivalent van het Franse zuchtmeisje; en o wat hoor ik haar graag zuchten.
Vooral in het nummer: Better Than