Julio belt
Maandagavond, precies acht uur. Ik zou voor het eerst contact met Julio Poch hebben, voor het eerst een telefoongesprek met hem voeren. Er zouden er nog ruim vierhonderd volgen. Steeds op maandagavond, steeds dezelfde tijd. Dat zou onze afspraak worden. Waar ik ter wereld ook was. Zelfs toen Carry en ik in 2015 twee weken lesgaven aan de universiteit van Shandong in China, gingen de gesprekken gewoon door. Vooraf gaven we steeds aan waar we waren als we moesten reizen, zodat hij met het tijdsverschil rekening kon houden.
‘Goedenavond, meneer Poch,’ zei ik direct toen ik in mijn display een Spaans telefoonnummer zag.
‘Goedenavond, meneer Knoops.’ Julio Poch sprak met een prettige stem en een licht accent.
‘Het spijt me dat we elkaar niet persoonlijk treffen,’ zei ik.
‘Dat komt wel,’ zei Poch. ‘Ik kijk ernaar uit. Hoe gaat het met u?’ vroeg hij.
Ik was verbaasd dat hij mij dit in zijn moeilijke situatie vroeg. Het zei mij veel over zijn persoonlijkheid.
‘Prima, dank u.’
‘Mijn zoon Andy heeft u al verteld hoe mijn zaak ervoor staat?’
‘Zeker. Carry en ik zijn volledig op de hoogte. Ik heb al contact opgenomen met uw advocaat Gerardo Ibáñez, in Buenos Aires.’ Ik vertelde Julio van mijn plannen. Hij luisterde geduldig.
‘Goede ideeën!’ zei hij. ‘Ik verwacht dat u met Gerardo Ibáñez goed zult kunnen samenwerken.’
‘Ik heb veel goeds over hem gehoord van uw zoon.’
‘Mijn zuster Patricia, die in Buenos Aires woont, zal u kunnen helpen met het vertalen van stukken.’
Mijn vaardigheid in de Spaanse taal was basic, net als het Engels van Ibáñez.
Nadat ik mijn eerste plannen met Julio had gedeeld, legde hij mij zijn dilemma voor. ‘Als ik de uitlevering hier in Spanje blijf aanvechten zal ik nog maanden moeten wachten in detentie en de kans van slagen is bijna nihil. Dan is het beter om te proberen mijn onschuld voor de Argentijnse rechter aan te tonen.’
Ik voelde waar Julio heen wilde. ‘Ik schiet er dus niets mee op als we hier de uitlevering proberen tegen te houden.’
Ik wist hoe een uitleveringssysteem werkte. De kans dat de uitleveringsrechter op inhoudelijke gronden een uitlevering afwees was statistisch minder dan 5 procent. Ik legde hem dat uit, zoals ik ook zijn familie hierover had geïnformeerd.
‘En bovendien vermoed ik dat men er alles aan zal doen om mij tegen te werken. U weet wat justitie met mijn logboeken heeft gedaan.’
‘Ik heb die stukken gelezen,’ zei ik. Ik wist net als hij dat de rechtbank begin januari 2010 toch de afgifte van kopieën van deze logboeken aan hem had gelast. ‘U zou deze misschien toch nog kunnen gebruiken in de uitleveringszaak.’
‘Daar is het volgens mijn Spaanse advocaat nu te laat voor. Het Openbaar Ministerie heeft de afgifte van de kopieën zo lang weten tegen te houden dat ik geen kans meer heb om de Spaanse rechters om een nader onderzoek te vragen. En je moet ook kennis van aviation hebben om mijn logboeken goed te kunnen begrijpen. De aanklagers hebben al bewezen dat ze het niet snappen.’
Het klonk logisch wat hij zei. Het had mij ook bevreemd dat het Nederlandse Openbaar Ministerie zich zo fel tegen vrijgave van Pochs eigen logboeken had verzet, en daarbij had beweerd dat deze zijn onschuld niet zouden aantonen. Terwijl de Nederlandse staat in het kort geding had volgehouden dat het hier om een Argentijnse aangelegenheid ging. Ik besloot Poch nu hiermee niet lastig te vallen. Maar ik wist dat deze constatering van belang zou worden in zijn zaak. Hij bespeurde de stilte aan mijn kant.
‘Kunt u mij volgen?’
‘Zeker,’ antwoordde ik. ‘Ik begrijp dat u overweegt om akkoord te gaan met uitlevering aan Argentinië.’
‘Ja, voor mij staat nu wel vast dat ik alleen in Argentinië kans maak om mijn onschuld aan te tonen. Ik kan daar ook getuigen laten horen over de logboeken.’
We wisten dat het instemmen met een uitlevering een risico inhield; je kon hierdoor bepaalde rechten die je als uit te leveren persoon hebt, verspelen. In dit geval realiseerde ik mij door zijn uitleg dat het politiek krachtenspel in zijn zaak, waarbij drie landen kennelijk belangen leken te hebben, de kans om de uitlevering af te wenden zo goed als nihil maakte.
‘Denkt Gerardo er ook zo over?’
‘Ja, ik heb dit ook met hem besproken.’
Ik dacht na of dit een wijziging in onze strategie zou betekenen. ‘Oké, Julio, laten we ons concentreren op de inhoud van de zaak in Argentinië. Ik stel voor dat we elkaar vanaf nu iedere maandagavond om deze tijd bellen, waar ik ook ben. Je hebt mijn mobiele telefoonnummer. Je kunt mij daar altijd op bellen als je met mij wilt spreken. Iedere maandagavond kunnen we elkaar een sitrep geven.’
Julio lachte. Hij kende de militaire term ‘sitrep’; deze stond voor situational report. Hierin geeft de militair een beknopte up- date van de militaire situatie. ‘Affirmative,’ zei hij slechts. Zijn telefoontijd vanuit de gevangenis zat erop. Als laatste spraken we nog af elkaar te tutoyeren.
‘Ik spreek je volgende week. Buenas noches.’
‘Hasta luego,’ antwoordde ik hem, en toen hing hij op.
En zo begon ik Julio elke week van onze plannen te vertellen.
