Willem Meiners woont sinds 1991 in Amerika. Hij bereisde alle 50 staten en ontdekte dat Amerika op dit moment Nederlandser is dan ooit tevoren. In De Dutch Touch vertelt hij het onwaarschijnlijke en grotendeels onbekende succesverhaal van Nederland in Amerika. Geen geschiedenisboek of feitenverhandeling, maar met humor en kennis van zaken neemt hij ons mee door een nieuwe ontdekking van Amerika. Of Nederland. Het is maar hoe u het bekijkt…

Even optellen, dacht ik vanochtend toen ik Alice naar haar werk bracht. Een ritje van zes minuten en vier stoplichten. Links het tankstation van Royal Dutch Shell, voor ons een shovel van Vermeer uit Iowa met asfalt van de kleinzoons van Hotze Koch uit Friesland. Rechts de afslag naar het plaatselijke DeWitt vliegveld, langs de Kia-garage van Peter van Syckle, voorheen Van Sikkel. Aan de overkant een filiaal van Albert Heijn, dat hier Hannaford heet. Ze verkopen Heineken, Amstel en sterk spul uit Schiedam, koffie uit Alkmaar, ijs, shampoo, zeep, deodorant, soep, thee en waspoeder van Unilever. Op de autoradio zingt Taylor Swift, de kleindochter van oma Meulenkamp. En de stoplichten zijn van Philips.

We wonen in Maine, een uithoek in het noordoosten, zowat tegen Canada aan. Het was de laatste van de vijftig deelstaten die we nog niet gezien hadden, en anderhalf jaar geleden besloten we er te blijven. Maine heeft geen Nederlandse immigratiegeschiedenis zoals New York en Michigan, maar dat maakt allang niks meer uit. In een omtrek van tien mijl rond ons huis kunnen we naar zes van die Albert Heijn winkels, dokter Russell de Jong even verderop heeft ik weet niet hoeveel baby’s ter wereld geholpen en rechter Sharon de Vries heeft vorige maand mrs. Bezemer beboet voor de verwaarlozing van d’r hond.

Amerika is oranje. Very oranje.