Afgelopen woensdag vond de boekpresentatie voor Lekkere stukken van Mike Boddé plaats in Maison Erard aan de Keizersgracht.

Pauw Witteman droeg voor.

Beste Mike,

Er staat iets in je boek dat niet bij je past. Dan heb ik het niet over al die jazz zangeressen op wie je verliefd bent of was, op keurige afstand weliswaar maar toch op zich een behoorlijk brede selectie. Dit is geen roddel, staat allemaal in je boek, Jezus Mike, op hoeveel zangeressen kan een man in een leven verliefd zijn. Afgelopen zondag hadden we een jazzzangeres in de uitzending, Fay, heette ze ook nog. Blonde dame met rode jurk. Daar ging het blozende hoofd van Mike me toch een portie stralen, dat was zelfs de Rachmaninov pianist niet gelukt. Alles in het nette natuurlijk. Mike is een monogame man. Maar de titel lekkere stukken heb je zelf bedacht. Beetje stout, past bij je. Wat ook bij je past is een oprechte maar onterechte bescheidenheid met betrekking tot je eigen talent. Over een inmiddels overleden schoolvriend schrijf je: ik heb het altijd een raar idee gevonden dat ik nu landelijk bekend ben en dat iemand als hij, die veel muzikaler was dan ik, nauwelijks uit de anonimiteit is getreden. Maar Mike, ik ken bijna geen mensen die muzikaler zijn dan jij. Misschien wel mensen die beter kunnen zingen, beter kunnen spelen, beter kunnen componeren, beter kunnen dichten, maar niet mensen die dat allemaal tegelijk kunnen en zeker niet iemand die, zoals dit boek bewijst, beter kunnen schrijven over muziek. En dan ben je nog een lieve man ook, een muzikale knuffelbeer, kom daar maar eens om.

Mike je kan als geen ander uitleggen hoe muziek werkt. Vorige week luisterde ik naar een mooi interview dat jij gaf aan Petra Possel voor Kunststof radio. Daarin legde je voor beginnende muziekliefhebbers uit wat contrapunt is. Je  speelde een stukje van Bach en legde precies uit hoe dat bij Bach werkt, hoe hij twee melodieën ineen vlecht. Zonder dat je dit minicollege had voorbereid waren het precies de goede woorden, bondig, stimulerend, helder en inzichtelijk. Dat geldt ook voor de manier waarop je de charme van een liedje van Nick Kershaw analyseert. Maar dat hoeft ook weer niet in Jip en Janneke taal. Ik citeer jou.

We beginnen eenvoudig in G. Dat blijkt de vijfde trap te zijn, want even later blijkt c groot de toonsoort (daar komen we trouwens via es groot) Een gek motiefje, dat op de zesde noot van de toonladder begint, zeer ongebruikelijk, introduceert het couplet. In maat acht moduleren we meteen naar des. En onmiddellijk is daar in bes mineur het refrein veel eerder dan je had verwacht. Vervolgens modulatie naar cis mineur, naar a groot (terts weglaten) en vervolgens terug naar c (c7 met een g in de bas), heel maf en helemaal raak. Mike, neem van mij aan dat we dit allemaal goed kunnen volgen. Over een tijdje.

Het eerder genoemde radio-interview was een geïmproviseerd betoog en improviseren brengt het beste van je boven. Dat horen we elke zondag als je tussen de bedrijven door even lekkere stukken speelt, gewoon voor jezelf en er op los improviseert, het hoofd scheef bij een gewaagd akkoord. Zo stel ik me ook voor dat je dit boek heb geschreven. Je hebt die stukken in je hoofd, je schrijft de titels op, je denkt: het zijn er wel veel, maar je denkt, kan me niks schelen, begint associatief op te schrijven, je geniet van de herinnering aan die muziek, je spotifaait het nog even, je controleert of er niks stoms in staat, zet en dan een punt er achter, volgende stuk. Wij horen bij het lezen van die stukken als het ware de milde stem die we kennen omdat hij het bezoek aan het concertgebouw aanbeveelt.

Van de ruim tachtig lekkere stukken gaan er eigenlijk verdomd weinig over klassieke muziek.

Een stuk of vijftien, dat is op de tachtig lekkere stukken betrekkelijk weinig, vooral ook omdat de ondertitel luidt: de allermooiste muziek die ik ken. Maar als er iemand is die overtuigend kan aantonen dat de grenzen tussen de diverse muzikale genres niet moeten bestaan, dan ben jij dat. En er moet ook wat te schrijven overblijven voor minder getalenteerde mannen of vrouwen die het liefst  over klassieke muziek willen schrijven. Het zal vast niet lang duren of er ligt weer een manuscript op de tafel van de uitgever. Een manuscript van iemand die elke week in een tv programma over muziek praat. Van Floris Kortie dus.

Nu we de uitgever hebben genoemd: het boek ziet er lekker uit, fijn formaat, mooi geïllustreerd,

Goed vormgegeven zoals het een Balansproductie betaamt.

Tegen de uitgever en vooral tegen jou kan ik slechts zeggen: van harte gefeliciteerd.