Overal ligt nog zand. De man die er met zijn herenschoenen doorheen loopt, lijkt het niet in de gaten te hebben. Hij kijkt omhoog naar de maagdelijke huizen – onbetreden nog – ,de witte prefabplaten die perfect in elkaar passen, de doorkijkjes, de boomaanplant, dat wil zeggen: de kruisen op de grond waar de bomen zullen komen. Midden op de weg waar nog nooit verkeer heeft gereden, houdt hij stil. De laan duikt met een lichte glooiing de polder in en ontrolt zich als een immense loper. Iemand heeft dat tapijt verdeeld in aparte stroken voor fietsers, auto’s, stadstrein, met in het midden een vluchtheuvel van gras.

Het maakt niet uit dat er nog geen mensen zijn, de man ziet ze toch. Mensen die, beschadigd door de oorlog, een nieuw bestaan opbouwen, een gezin stichten, de toekomst tegemoet gaan. Ze verlaten het grauwe verleden en hun benauwde binnenstadkamers op weg naar het licht. Letterlijk: het is licht dat hij ze schenkt. Licht en lucht en ruimte.

De stad heeft behoefte aan nieuwe huizen, en hier zijn ze. De mensen hebben behoefte aan een nieuwe omgeving, en hij heeft die voor ze gemaakt. Hij heeft gezien wat ze nodig hebben, en hij geeft het ze.

Vandaag is de stad nog van hem. Twintig jaar lang was ze de zijne. En al die jaren ervoor, toen hij nog schetste en nadacht en onderzocht, ook toen al was ze bij hem, al kon hij haar nog niet scherp zien. Hij heeft haar gecreëerd aan zijn tekentafel en nu staat ze er: klaar om te worden overgedragen aan de mensen die haar gaan bewonen. Morgen knipt de koningin een lint door en dan stromen ze binnen. De postbodes, de buschauffeurs, de kantoorklerken. De kinderen kunnen hier naar school, de volwassenen krijgen kerken en buurtcentra om een gemeenschap te vormen. En, dit is hem verteld, tussen al deze mensen komt er ook een balletdanseres om in zijn stad les te geven.

Als hij een paar stappen zet, hoort hij het zand onder zijn zolen knerpen. Dit is het: de toekomst zoals hij die heeft bedacht, opgetrokken uit baksteen en beton. Aan het eind van de lange laan ziet hij – het lijkt toeval – de zon als een kogel op de horizon rusten.