In mei 1967 werd in het kleine Brabantse dorp Zeeland het Penitentiair Trainingskamp De Corridor geopend. Het was een experiment in het gevangeniswezen dat vanuit de hele wereld belangstelling trok. Jongeren die een klein vergrijp hadden gepleegd, werden niet langer tussen de zware criminelen gezet, want, zo was de redenatie, daar werden zij alleen maar slechter van. En de maatschappij uiteindelijk ook.

De Corridor gold als de meest open gevangenis van Nederland. Er waren geen cellen, maar kamers. Tralies ontbraken. Ontsnappen was onmogelijk: je liep gewoon weg. Het was de eerste gevangenis waar met groepsleiders werd gewerkt, die met hun lange haar overigens nauwelijks van de gedetineerden, de jongens, waren te onderscheiden. De jongens sportten, werkten in het bos, speelden Zwarte Piet op de lagere school, liepen stage en deden buiten de deur werkervaring op. En elke dag waren er confronterende groepsgesprekken over hun gedrag.

De Corridor was landelijk nieuws. Ook buitenlandse delegaties en cameraploegen liepen aanvankelijk de deur plat. Maar het bijzondere experiment werd al snel door Den Haag verwaarloosd. Hoe kon dat gebeuren? Waarom werd zo’n relatief dure instelling door justitie in het leven geroepen om vervolgens weg te kijken?

Dit boek bevat de avontuurlijke geschiedenis van een jeugdgevangenis die tot het einde bijzonder bleef, vol uniek materiaal: zo was André Hazes een van de eerste jongens die er zat. Het is bovendien een geschiedenis die aansluit bij een discussie die nog altijd actueel is, met de nodige lessen voor nu.