Tot vorig jaar zomer was Hans Laroes hoofdredacteur van alle nieuwsuitingen van de nos – van Het Achtuur Journaal en Het Jeugdjournaal tot Met Het Oog Op Morgen en de websites. Jarenlang stond hij midden in het nieuws. Hij maakte mee hoe geheime diensten opereren richting de journalistiek. Hoe de staat probeert berichtgeving te voorkomen. Hoe er gemanipuleerd wordt, en hapklare brokjes van spindoctors en bedrijven zo in het nieuws komen. Hoe kijkers en luisteraars zijn veranderd, boos zijn, samenzweringen zien, vooral bij een publieke omroep als de nos. Hoe de journalistiek is veranderd, mislukkingen kent, maar zich ook een weg zoekt in de nieuwe, digitale wereld.

Laroes heeft stevige opvattingen over wat nieuws is, over wat nieuws zou moeten zijn en wat je van journalisten mag verwachten. Velen kijken niet
zozeer naar wat hun vrienden en collega’s mooi en goed vinden. Zo worden feiten genegeerd en meningen gekoesterd. De journalistiek heeft veel van zijn monopolies verloren: op ‘brekend’ nieuws, op het maken van nieuws en op de definitie van nieuws. Geen probleem, stelt Laroes. Als een journalist ziet welke kansen er liggen, hoe je samen nieuws kunt maken – met Egyptische Facebookers, met de kleine Wikileaks-club, maar ook met makelaars, leerkrachten of wijkagenten – dan wordt ‘nieuws’ alleen maar mooier en interessanter. En van veel meer mensen.

Laroes schrijft openhartig over de geheime contacten met Julian Assange. Over kranten en anderen die de boot missen. De knellende klem tussen
Hilversum en Den Haag. Over conflicten en pogingen tot beïnvloeding. Maar vooral: over de toekomst. Dat maakt De littekens van de dag een optimistisch boek, over de stille revolutie die nu gaande is.

Voor alle lezers van Het zijn net mensen en Het maakbare nieuws.