Op 7 oktober 2006 werd schrijver, mensenrechtenactivist en journalist van Novaya Gazeta Anna Politkovskaja vermoord in de lift van haar huis. Ze offerde haar leven op voor de vrijheid en haar nagedachtenis is levendiger dan ooit.

Haar dochter Vera was 26 en in verwachting toen haar moeder werd vermoord. In zekere zin wist ze dat haar moeder jong zou sterven. Anna zelf hield altijd rekening met de dood als prijs voor haar werk, maar ze verstopte zich voor niemand. Ze hield nooit op met het schrijven over de misdaden van het leger, over de nietsontziende maffia, over de corruptie en omkoping op grote schaal bij de overheid en de rechterlijke macht, en ze bleef mensen helpen. Ze kreeg talloze bedreigingen, overleefde verschillende moordpogingen en een schijnexecutie, maar in oktober 2006, op de verjaardag van Poetin, kwam de dood.

Haar dochter Vera schreef met dit boek een vlijmscherpe aanklacht tegen het regime en de onderdrukking in haar land. Tegelijk is het een liefdevol en aangrijpend portret van haar onverschrokken moeder, die ervoor koos de onverbloemde waarheid te blijven vertellen over soldaten, criminelen en gewone mensen die door de oorlog worden vermalen. Vera besloot Mijn moeder zou het oorlog noemen te schrijven vanwege een van de lessen die haar moeder haar leerde: noem altijd mensen bij hun naam, dictators incluis.