Hij werd op brute wijze ontvoerd, en zat vijftien maanden in een donker hok van anderhalf bij twee meter tussen de insecten en de muizen. Twintig maanden lang zag hij geen gezichten: hij werd bewaakt door zwaarbewapende mannen met maskers. Hij vreesde meerdere malen voor zijn leven, werd heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop en voelde zijn einde naderen tijdens nachtelijke ritten in de kofferbak van een auto, op weg naar nieuwe onzekerheid.

Arjan Erkel weet de lezer niet alleen vanaf het begin te boeien met zijn indrukwekkende verhaal over zijn ontvoering, die een groot deel van Nederland lange tijd in de ban hield, maar gijzelt als het ware de lezer, die bijna lijfelijk ervaart hoe het is om twintig maanden opgesloten te zitten en van de buitenwereld afgesloten te zijn.

Op afwisselend emotionele en rationele wijze doet Erkel verslag van zijn voortdurende gevecht om te overleven, zijn strijd tegen angst, onzekerheid en eenzaamheid, en zijn strijd met zichzelf en het geloof. Zijn verhaal geeft aan hoe belangrijk het is hoop te houden, positief te blijven en met volharding en doorzettingsvermogen te blijven proberen de omstandigheden zo leefbaar mogelijk te houden.