De conducteur oogt wanhopig. Logisch. Het treinverkeer is ontregeld door een doorgeknipte kabel en het lot heeft de man verbonden aan een veel te korte trein in Utrecht Centraal. ‘Deze gaat naar Amsterdam,’ zegt hij. ‘Tenminste, dat krijg ik net door.’ Dat er Den Haag CS op de zijkant van de trein staat, daar moeten we ons niks van aantrekken. Een reiziger komt aanrennen. ‘Deze trein gaat naar Maastricht, hè?’ hijgt hij. ‘Dat staat op het vertrekbord daar.’ Als de overvolle trein eindelijk rijdt, klinkt het door de intercom: ‘U bevindt zich in de trein naar Den Haag Centraal.’ Een eenzaam ‘yes!’ klinkt uit de kluwen. Voor het overige welgemeend gevloek. ‘Met excuses voor het ongemak,’ besluit de conducteur, met twijfel in zijn stem. Elke ochtend nemen minstens een half miljoen mensen de trein naar hun werk. En ’s avonds gaan ze weer terug. Dat forensen vormt een substantieel deel van hun leven. Maar in het koninkrijk van
de treinforens gaat het niet altijd goed. Soms gaat het zelfs helemaal fout.

Robert Giebels schrijft even hilarisch als waarheidsgetrouw over de uitdagingen waar elke treinforens voor staat. Al jaren zit hij elke dag een uur of vier in de trein. Kwaad maakt hij zich allang niet meer. Wel vrolijk. Over kleine
vertragingen die steeds ontaarden in onbeheersbare calamiteiten. Over treinen die wegrijden zodra er hordes forensen op af komen. Over de onnavolgbare treininformatie die van redelijke reizigers radeloze gokkers maakt. En over het harde werken dat forensen met de NS eigenlijk is – voor de autoforens begint de werkdag op het werk, voor de spoorforens al in de trein.