Vorige week heeft mijn dochter me voor de vierde keer ontvriend op Facebook. Het was me dus drie keer gelukt om gratie te krijgen op grond van goed gedrag. Dan accepteerde ze mijn vriendschapsverzoeken weer welwillend, met de toevoeging dat ik in de toekomst mijn grote mond moest houden en gesprekken met haar vrienden niet meer moest verstoren met impertinente commentaren. En woensdag is het dan toch gebeurd. Een kort berichtje van Carla dat ik er definitief uit lig, dat ze me meer dan eens had gewaarschuwd en dat het nu klaar was. Wat was er gebeurd?

Ik moet toegeven dat ik me weer eens niet kon inhouden. Ik postte een commentaar in een discussie over burgerlijkheid. Carla en de andere puberdieren bespraken welke ouders heel erg, niet zo erg of zelfs helemaal niet burgerlijk waren. Carla postte in dit verband dat haar ouweheer (ik!) sinds kort pantoffels draagt. Dat was toch wel megaburgerlijk. Achttien adolescenten lieten via de ‘like’-knop weten dat ze er net zo over dachten. En toen schreef ik, licht beledigd, ook iets, want daarvoor zijn die commentaarvelden tenslotte bedoeld. Ik schreef. ‘Jullie zijn zelf toch ook brave burgertjes.’ Tja. En dat bezegelde mijn lot.

En jawel, ik draag pantoffels. Ik ben vijfenveertig en ik heb last van koude voeten. Vroeger was ik een stoomketel, nu ben ik de .tzi, onze diepvriesvoorvader uit de Alpen. Waarschijnlijk loopt de doorbloeding terug. Het verval heeft ingezet. Verschrikkelijk. En denk maar niet dat ik trots op mijn sloffen ben. Ik heb me lange tijd tegen de aanschaf ervan verzet. Sara zocht het hele internet af naar modellen die er niet al te afgrijselijk uitzagen en de boel toch warm hielden. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet omlaag kijk en denk: Here God, wat ben ik diep gezonken. Maar dan slof ik naar de keuken en ben ik weer blij met mijn warme, soepele tenen.

Misschien ben ik echt wel een burgerlijk mannetje, maar dan wel een met warme voeten. Anders zou ik mijn hele leven lang koude poten moeten houden, alleen maar om het gevoel te houden dat mij in esthetisch opzicht niets te verwijten valt.

Waarom zou ik moeilijk doen? Niemand ziet er toch iets van?

Ik weet wel dat het waarschijnlijk niet ok. Is om mezelf zo te laten afzakken. Karl Lagerfeld zei ooit: ‘Wie een joggingbroek aantrekt, is de controle over zijn leven kwijt.’ Maar die is ook niet meer van de jongsten en heeft vast ook wel eens koude voeten. Ik durf te wedden dat hij lekkere, warme pantoffels heeft. En wat zo’n modefucker mag, mag ik helemaal.

Nadat Carla me eruit had geknikkerd ging ik haar mailtjes sturen. Ik jammerde, ik vleide, ik dreigde en stuurde uiteindelijk talloze sms’jes met de smeekbede om er weer in te mogen, maar ze antwoordde alleen maar: ‘Nee, papa.’ Zo moet het voelen als je kinderen je afschuiven naar een bejaardenhuis op de Hondsrug.

Kort voordat het Facebookvenster van mijn dochter voor mijn neus dichtklapte zag ik nog een post van haar. Ze nodigde al haar vrienden uit om haar blog te lezen. Ons puberdier houdt een weblog bij. Om daarvan te mogen meegenieten moest je haar een berichtje sturen, waarna zij je de link zou doorgeven. Alleen wees ze mijn verzoek af. Ze mailde me vanuit haar kamer dat ik de pot op kon en wilde weten wat ik nou eigenlijk de hele tijd van haar moest. Nou, dat is simpel: ik ben bang dat ze iets over mij zegt. Dus benaderde ik haar vriendinnen via Facebook en vroeg die om de link naar haar blog. Ze antwoordden dat het ze ten strengste verboden was die aan mij door te geven.

Maar toen stuurde Franzi (de naam heb ik veranderd om haar te beschermen) me zonder verder commentaar de eerste blogpost van mijn dochter. Die maakte wel het een en ander duidelijk.

Carla schreef: ‘Leuk dat jullie er zijn. Ik zal van nu af aan jullie levens opluisteren met de meest glamoureuze berichten. Ik weet natuurlijk heel goed dat op internet niets geheim blijft. Vroeg of laat komt alles boven water. Maar er is één iemand die dit blog in geen geval mag lezen: mijn vader. Hij is tenslotte de hoofdpersoon. Hij en zijn pantoffels, hahaha! Hij zal jullie smeken om de link naar deze site. Hij zal het met complimentjes proberen of zich desnoods voor iemand anders uitgeven. Maar trap er niet in want anders… schrijf ik niet verder.’

Geen wonder dat haar vrienden hun mondje dichthielden. Maar ik vind wel een manier om aan die link te komen. Desnoods door Carla mijn pantoffels onder haar neus te duwen.