Wat is dit?

Mijn leven lang heb ik een dagboek willen beginnen, maar omdat ik nooit een goede reden kon bedenken voor dergelijke zelfexpressie – alleen voor jezelf schrijven vond ik narcistisch en om therapeutische redenen had ik het niet nodig – is het er nooit van gekomen. Nu is het te laat en inmiddels zijn vijftig, zestig jaar aan gedachten en gevoelens, spontane indrukken en briljante ideeën onherroepelijk verloren gegaan. Nu kan ik hoogstens nog een nabeschouwing geven, waar het niet meer gaat om primaire impressies maar om doorleefde gevoelens, niet meer om toekomstdromen maar om terugblikken. Dit is dus geen verlaat dagboek, maar een beschouwing over het leven, een soort literair testament. De titel van het eerste hoofdstuk, ‘Dag leven’, is niet alleen een afscheidsgroet aan mijn nu grotendeels voorbije leven maar ook een welkomstgroet aan het nieuwe leven van de kinderen en  kleinkinderen. In hen heb ik de reden gevonden voor schrijven. Ik hoop dat zij de serieuze gedachten en lichtvoetige filosofietjes in dit essay zullen lezen met dezelfde intellectuele weemoed als waarmee ze zijn opgetekend. Maar een algemene beperking blijft. Wat geschreven is, is altijd een onvolledige uitdrukking van de diepste gevoelens leven dag boeken van een mens. Sommige gevoelens van geluk, vertwijfeling of gêne zijn onoverdraagbaar. Een mens blijft in laatste instantie ondoordringbaar voor anderen en misschien ook wel voor zichzelf.

Wil van den Bercken

Utrecht 2017