Dag Wim,

onze eerste werkbespreking vond plaats in een lokaal van de kunstacademie. Twee muren van dat lokaal had ik vol met A’4tjes gehangen, met op elke A4 een woord geprint, bij wijze van experiment.

Uiteindelijk moest het een landschap voorstellen, waarbij elk woord een beeld vertegenwoordigde.

Ik nam plaats aan de andere kant van het lokaal. Ik keek naar je, in het decor van de twee muren die behangen waren met woorden.

Je eerste vraag aan mij: ‘Waarom ga je zo ver weg van me zitten?’

‘Anders vind ik dit soort tekstbesprekingen veel te intiem.’

‘Doe niet zo raar.’

‘Mijn experiment is mislukt.’

‘Waarom is dit nou weer mislukt? Kom nou gewoon dichterbij zitten mens.’

Na een paar maanden liet je me studio Desmet binnen, op weg naar een interview. Ik had nog geen gedicht gepubliceerd, maar ik moest worden geïnterviewd. Het interview was nog niet begonnen, of mijn vader, trots, had de redactie gemaild of hij het interview op cd kon krijgen. Ik schaamde me kapot.

Hier kikkerde je enorm van op. Net als van mijn ontboezemingen over ongemak, waar je je in herkende, dat had ik in de gaten. Dat ik het in de gaten had, doorzag je volgens mij onmiddellijk.

‘Fantastisch,’ riep je. ‘Die man is trots. Wacht, ik mail hem meteen terug.’

‘Doe dat nou niet, alsjeblieft!’

‘Jawel! Dat vindt die man leuk joh!’

Met rode wangen en zweetplekken zat ik naast jou en Erik Jan Harmens, een echte dichter, die me ging interviewen.

‘Ik heb het ontzettend benauwd,’ fluisterde ik.

‘Uitstekend, komt helemaal goed.’ Ik zag je driftig heen-en-weerbenen, met de minuut opgewekter. ‘Ga maar even iets totaal anders doen.’

Ik nam een boek met verkeersregels uit mijn tas. Je bekeek het met een vies gezicht.

‘Weet je waar ik aan dacht bij mijn eerste tv- opnames? Aan mijn vader. Die vertelde me; “Met jouw kop kom je nooit op tv.” Vlak voordat het rode lampje begon te branden dacht ik: Met deze kop ga ik lekker op tv. Daarom moet je blij zijn met je trotse vader. Kijk, hij heeft alweer teruggemaild.’

Ik heb nu bijna mijn rijbewijs. Hoewel dichters en rijbewijzen een slechte combinatie is, zoals je weet. Ik reis meteen na ontvangst af naar Turijn. Naar het huis van Cesare Pavese. Misschien wil je mee. Ik denk dat ik daar op de een of andere manier een antwoord kan vinden.

Ik kan niet accepteren dat onze correspondentie klaar is.

Pavese schreef als laatste in de hotelkamer waar hij zelfmoord pleegde: ‘Ik vergeef iedereen en ik vraag iedereen vergiffenis. Akkoord? Klets niet te veel.’

Hartelijke groet,

Annemieke