Verraad
‘Wij wisten dat ze een slecht wijf was,’ zei Jacques Vrij na de oorlog over Gonnie Zeguers-Boere. Dat moge zo zijn. Maar toen Ummels eind februari met Lokerman om tafel ging om hem verslag uit te brengen van zijn gesprek met Marinus Hooghuis en de onverwachte kans die deze bood om gevangenen vrij te kopen, had Lokerman niet direct negatief gereageerd. Al zal hij wel even de wenkbrauwen gefronst hebben bij het horen over de vele connecties van Zeguers-Boere met hooggeplaatste Duitse militairen en haar bedenkelijke reputatie. Was zij wel te vertrouwen? Die twijfel had Ummels ook tegen Hooghuis geuit, vertelde hij Lokerman, maar die had hem gegarandeerd dat zij in orde was. Zij wilde goed doen, om na de oorlog niet voor moffenhoer versleten te worden, een vooruitzicht dat haar, nu het einde van de bezetting nabij leek, steeds grotere angst inboezemde.
Dat klonk plausibel. Bovendien had Ummels goede ervaringen met Hooghuis. Hij had het volste vertrouwen in de man en hechtte dus waarde aan diens garanties. Anderzijds waren de risico’s niet gering. De sd was een uiterst gewiekste en gevaarlijke gesprekspartner. Maar toch. Na het nodige wikken en wegen besloten Ummels en Lokerman om eens met Zeguers-Boere te gaan praten. Ummels zou haar in de Wolfstraat ontvangen, Lokerman bleef op de achtergrond. Hij wilde zich voorlopig niet als frequente bezoeker van de slagerij kenbaar maken.
Daar stond ze nu. Ummels wist meteen wie hij voor zich had, toen hij een elegant geklede blonde jongedame met knalrood gestifte lippen de winkel binnen zag komen. In het persoonlijke gesprek dat volgde, stak Zeguers-Boere niet onder stoelen of banken dat zij een intieme relatie met Max Ströbel onderhield. Maar dat was juist een voordeel, zei ze. Zij kende zijn nukken en wist hem te bespelen. Het was haar dan ook al meerdere malen gelukt om ‘goede’ Maastrichtenaren uit de brand te helpen, vertelde ze. Zo had ze gevangenen van de sd vrij gekregen en menig ex-militair voor terugvoering in krijgsgevangenschap behoed.
Alleen was het helaas niet gelukt om haar eigen man te helpen. Jacques Zeguers was op 23 augustus 1943 als krijgsgevangene naar Duitsland vervoerd, vertelde ze. Sindsdien had ze niets meer van hem vernomen. Ze had geen flauw idee waar hij zich in Duitsland bevond. Dat was moeilijk. Vaak lag ze er wakker van en wist ze zich als alleenstaande moeder van drie kleine kinderen geen raad, zei ze tegen Ummels. Op die momenten zocht ze dan meestal verstrooiing in Duitse kringen. Ze wist best dat ze zich daarmee op glad ijs begaf en zich de praatjes van de buren op de hals haalde. Maar bij de Duitsers kon je in deze belabberde tijden tenminste nog wat ontspanning en gezelligheid vinden. Daar werd nog gelachen en gedronken en kon ze haar zorgen even parkeren. In gezelschap van haar vele bewonderaars, ze wist nu eenmaal dat ze er goed uitzag, kon ze zich laten bewieroken, zich weer even jong voelen. Want wat je ook van ze vond, charmant en complimenteus waren ze wel, die Duitsers. En over de politiek sprak ze met hen sowieso nooit. Daarvan had ze totaal geen kaas gegeten en daarin was ze ook totaal niet geïnteresseerd.
Vanuit haar perspectief kon Ummels zich daar eigenlijk wel iets bij voorstellen, al huldigde hij als medewerker van de illegaliteit natuurlijk hele andere opvattingen. Maar Zeguers-Boere mocht dan een moffenmeid zijn, onaardig leek ze hem niet, hooguit erg oppervlakkig. En als zij dankzij haar relaties gevangenen kon vrij krijgen, waarom niet? Ook snapte hij wel dat een en ander niet voor niets ging, zoals ze benadrukte. Ströbel bleef toch een politieman in hart en nieren, dus het ‘zomaar’ vrijlaten van gevangenen druiste in tegen zijn natuur, had ze gezegd. Maar zijn hang naar luxe won het meestal van zijn beroepseer, had ze er snel aan toegevoegd. Hoe dan ook, voorzichtigheid was geboden, wist Ummels drommels goed, en op haar vragen over personen en bedragen reageerde hij uiterst terughoudend. In deze fase hoefde deze jongedame niet meer te weten dan om welke gevangenen het ging en dat hij eventueel wat kon betalen. Wel sprak hij met haar af dat zij Ströbel over de mogelijkheden zou polsen.
Gonnie Zeguers-Boere vlak na haar arrestatie, eind 1944. © rechten onbekend.
