Voorpublicatie uit Ik wacht. 101 verhalen uit het aardbevingsgebied

Wie: Peter (54) en Els (51) Dekens en kinderen Esther (23), Kris (20), Ilse (17) en Jacco (13)

Woonplaats: Sint-Annen

Beroep: Beiden melkveehouder

Huis: Woonboerderij van ruim 100 jaar oud

Tja, hmm. Goh. Waar zullen ze eens beginnen? Bij de aardbeving van Huizinge maar, op 16 augustus 2012. ‘Die hebben we hier in Sint-Annen goed gevoeld,’ zegt Peter Dekens. ‘Alles bewoog, de lichten sprongen aan en uit, iedereen vloog hier van het bed af,’ weet zijn vrouw Els nog van die avond.

Met iedereen bedoelt Els hun vier kinderen Esther, Kris, Ilse en Jacco. De beving klonk als een hevig gedonder, herinnert het echtpaar zich. ‘Alsof er een heel zware vrachtwagen het erf op kwam rijden,’ zegt Peter. Els knikt. ‘Zodra je beseft dat het een aardbeving is, weet je ook: als de boel instort, kunnen we geen kant meer op.’

Daags na de beving ontdekt Peter scheuren aan de buitenkant van het huis. Hij maakt er melding van, er komt een schade-expert langs en die concludeert: aardbevingsschade, die moet hersteld.

Peter wil de expert ook de stal laten zien. Hij bestiert samen met zijn vrouw een veehouderij. In de stal is nog iets wat hem zorgen baart: de mestkelder, waarin de mest van hun negentig melkkoeien wordt opgevangen.

De kelder bestaat uit twee delen: het ‘natte’ stuk, waar de mest in valt, en het droge deel waar de melkmachines staan opgeslagen. Peter heeft bruin water ontdekt in het droge gedeelte. Wat merkwaardig is, concludeert hij, want de kelder is waterdicht gebouwd in 2005. De expert is het met hem eens: er is lekkage in de kelder als gevolg van aardbevingsschade.

Goed nieuws, zou je denken. Schade erkend, dus volgt herstel. Peter: ‘Het is nu 2019 en er is nog steeds niks aan de mestkelder gebeurd.’

Behalve misschien dat de mestkelder van Peter en Els in het jaar na het expertbezoek al in december tot de nok toe vol zat, in plaats van in maart, zoals normaal is. En dat ze daarom de mestkelder vroegtijdig moesten legen. Omdat het verboden is mest vóór 15 februari over het land uit te strooien, diende de mest te worden afgevoerd. ‘Dat heeft ons de afgelopen acht jaar tienduizenden euro’s gekost.’ Geld dat ze in hun bedrijf hadden kunnen steken als de scheuren in de mestkelder tijdig waren hersteld, betoogt Peter.

De oorzaak van de overvolle mestkelder die Peter en Els nu al jaar in jaar uit parten speelt, is volgens Peter zo klaar als een klontje. ‘Er zit veel te veel water in de mest. Dat weet ik, omdat je mest altijd bemonsterd moet laten afvoeren. Uit die monsters blijkt dat de mest veel te waterig is.’

Dus Peter belde de nam. ‘Ik zei: “Kom maar kijken.” Nou, daar is de strijd begonnen.’

Peter verhaalt op kalme toon de loop der gebeurtenissen. Hij vertelt over de nam die hem opdracht gaf de mestkelder te legen. Over het onderzoek naar de kelder van het gespecialiseerde, door de nam aangewezen inspectiebedrijf, dat er tot op de dag van vandaag nooit is gekomen omdat de nam toch geen groen licht gaf. Over de contactpersoon

bij het Centrum Veilig Wonen (cvw), die van de ene op de andere dag onbereikbaar was – en bleef. Over de volgende contactpersoon, met wie hetzelfde gebeurde. Over een derde contactpersoon, die op bezoek kwam, zijn excuses aanbood en een nieuwe expert langs stuurde voor een nieuw rapport. Over de expert, die bij nader inzien moest concluderen dat alle eerder toegewezen aardbevingsschade tóch geen aardbevingsschade was.

Pas na veel heen-en-weergepraat stemde het CVW ermee in dat Peter en Els het laatste rapport mochten inzien. Niet veel later ontvingen ze een schikkingsvoorstel voor de geleden schade: 76,40 euro, inclusief btw. ‘Dat ze het lef hebben om zo’n bedrag te sturen,’ zegt Peter. Els: ‘We staan helemaal machteloos. Dit is een totaal ongelijke strijd. Onze mestkelder is total loss. Een nieuwe zou ons nog eens tonnen kosten. En ze bieden ons een schadevergoeding van 76 euro aan.’

(Foto © Jan Zeeman)